Liturgia słowa

Milczenie

Liturgię słowa należy sprawować tak, aby sprzyjała medytacji. Dlatego trzeba unikać jakiegokolwiek pośpiechu, który utrudniałby skupienie. Stosowne są w niej także odpowiednie do poziomu zgromadzenia krótkie chwile milczenia, w których wierni pod wpływem Ducha Świętego mogliby przyjąć słowo sercem przygotować na nie odpowiedź przez modlitwę. Te chwile ciszy można z pożytkiem zachować np. przed samym rozpoczęciem liturgii słowa, po pierwszym i drugim czytaniu, oraz po homilii

czytania biblijne

W czytaniach zostaje dla wiernych zastawiony stuł słowa Bożego i otwiera się przed nimi biblijny skarbiec. Należy przeto zachować układ czytań biblijnych, w którym ujawnia się jedność obu Testamentów i dziejów zbawienia. Czytań ani psalmu responsoryjnego, w których zawiera się słowo Boże, nie wolno zastępować innymi tekstami, niebiblijnymi. W celebracji Mszy Świętej z udziałem ludu czytania wykonuje się zawsze z ambony. Na podstawie tradycji wykonywanie czytań nie jest funkcją przewodniczącego, ale usługujących. Czytania więc wykonuje lektor, Ewangelię zaś diakon lub, w razie jego nieobecności, inny kapłan. Jeśli jednak nie ma diakona ani innego kapłana, Ewangelię powinien odczytać sam kapłan celebrujący; jeśli brak odpowiedniego lektora, kapłan celebrans powinien wykonać także inne czytania. Ten, kto czyta, po każdym czytaniu wykonuje aklamację, na którą zgromadzony lud odpowiada, oddając cześć słowu Bożemu przyjętemu z wiarą i wdzięcznym sercem. Czytanie Ewangelii stanowi szczyt liturgii słowa. Sama liturgia poucza nas, że należy je otaczać najwyższym szacunkiem, wyróżnia bowiem Ewangelię spośród innych czytań specjalnymi oznakami czci, Szafarz upoważniony do jej głoszenia przygotowuje się do tej czynności przez błogosławieństwo lub modlitwę. Wierni przez aklamację wyznają wiarę, że Chrystus jest w słowach Ewangelii obecny i przemawia, oraz słuchają czytania w postawie stojącej; Ewangeliarz jest też przedmiotem szczególnych oznak czci.

psalm responsoryjny

Psalm responsoryjny powinien odpowiadać każdemu czytaniu i z zasady powinien pochodzić z lekcjonarza. Wypada aby psalm był śpiewany, przynajmniej jeśli chodzi o refren należący do ludu. Psałterzysta więc, czyli kantor psalmu, stojąc na ambonie lub innym odpowiednim miejscu, wykonuje wersety psalmu podczas gdy całe zgromadzenie siedzi i słucha oraz uczestniczy w śpiewie poprzez refren, chyba że psalm jest wykonywany w sposób ciągły, czyli bez refrenu. Aby zaś lud łatwiej mógł wykonywać refren psalmu, zostały wybrane pewne teksty refrenów i psalmów, przeznaczone na różne okresy roku albo na dni ku czci różnych grup świętych. Teksty te mogą być stosowane zamiast tekstów odpowiadających czytaniom, ilekroć psalm jest śpiewany. Jeśli nie można zaśpiewać psalmu, recytuję się go w sposób możliwie najbardziej sprzyjający medytacji nad słowem Bożym. Zamiast psalmu wyznaczonego w lekcjonarzu można zaśpiewać także responsorium gradualne z Graduału rzymskiego albo psalm responsoryjnylub allelujatyczny z Graduału zwykłego, tak jak jest on w tych księgach podany.

aKLAMACJA PRZED CZYTANIEM EWANGELI

Po czytaniu bezpośrednio poprzedzającym Ewangelię wykonuję się Alleluja lub inny śpiew przewidziany w rubrykach zgodnie z wymogami okresu liturgicznego. Aklamacja ta stanowi samodzielny obrzęd, przez który zgromadzenie przyjmuje i pozdawia Pana mającego doń przemawiać oraz śpiewem wyznaję wiarę. Wszyscy, stojąc wykonują tę aklamację pod przewodnictwem scholi lub kantora oraz ją powtarzają; werset zaś śpiewa schola albo kantor.

Alleluja śpiewa się w każdym okresie z wyjątkiem Wielkiego Postu. Wersety bierze się z lekcjonarza albo Graduału.
W okresie Wielkiego postu zamiast Alleluja śpiewa się przed Ewangelią werset podany w lekcjonarzu. Można również śpiewać inny psalm, czyli traktus występujący w Graduale.

Kiedy jest przewidziane tylko jedno czytanie przed Ewangelią, wówczas:

W okresie, w którym nie jest przewidziany śpiew Alleluja można wykonywać albo psalm i werset przed Ewangelią, albo tylko psalm.
W okresie, w którym należy śpiewać Alleluja, można wykonywać albo psalm allelujatyczny, albo albo psalm i Alleluja z jego wersetem
Jeśli nie śpiewa się Alleluja lub wersetu przed Ewangelią, można je opuścić.

HOmilia

Homilia, będąca częścią liturgii, jest bardzo zalecana, stanowi bowiem pokarm konieczny do potrzymania chrześcijańskiego życia. Powinna być wyjaśnieniem jakiegoś aspektu czytań Pisma Świętego albo innego tekstu spośród stałych lub zmiennych części Mszy danego dnia, z uwzględnieniem zarówno obchodzonego misterium, jak i szczególnych potrzeb słuchaczy. Homilię powinien z zasady głosić kapłan celebrujący. Może on ją zlecić kapłanowi koncelebrującemu lub niekiedy, zależnie od okoliczności, także diakonowi,, nigdy zaś osobie świeckiej. W szczególnych przypadkach i ze słusznej przyczyny homilię może wygłosić także biskup lub prezbiter, który uczestniczy w celebracji. choć nie może koncelebrować. W niedzielę i obowiązujące święta homilię należy wygłosić podczas wszystkich Mszy sprawowanych z udziałem ludu, można ją opuścić jedynie z bardzo ważnego powodu. Bardzo zaleca się głoszenie homilii w innych dniach, zwłaszcza w dniach powszednich Adwentu, Wielkiego Postu i okresu Wielkanocy, a także w innych dniach świątecznych i przy innych okazjach, w których wierni liczniej gromadzą się w kościele. Zaleca się zachowanie po homilii krótkiej chwili milczenia.

Wyznanie wiary

Symbol, czyli wyznanie wiary, zmierza do tego, aby cały zgromadzony lud dał odpowiedź na słowo Boże zwiastowane w czytaniach Pisma Świętego i wyjaśnione w homilii oraz przez wypowiedzenie reguły wiary według formy zatwierdzonej do użytku liturgicznego przypomniał sobie i uczcił wielkie misteria wiary przed rozpoczęciem ich celebracji w Eucharystii. Symbol powinien być śpiewany lub recytowany przez kapłana i lud w niedzielę i uroczystości można go wykorzystać także z okazji szczególnie uroczystej celebracji. jeśli wyznanie wiary jest śpiewane, intonuje je kapłan albo zależnie od okoliczności kantor lub schola śpiewają zaś wszyscy razem albo lud na przemian ze scholą. Jeśli się go nie śpiewa, powinni go recytować wszyscy razem albo na przemian z podziałem na dwa chóry.

Modlitwa Powszechna

W modlitwie powszechnej,, czyli modlitwie wiernych, lud w pewien sposób odpowiada na słowo Boże przyjęte z wiarą ii wykonując swą wynikającą z chrztu funkcję kapłańską, zanosi do Boga błagania za zbawienie wszystkich. Wypada, aby ta modlitwa była zanoszona z zasady w Mszach Świętych sprawowanych z udziałem ludu, by zanoszono błagania za święty kościół, za tych którzy sprawują, nad nim rządy, za ludzi znajdujących się w różnych potrzebach, a także za wszystkich ludzi i o zbawienie całego świata. Modlitwa powszechna obejmuje zazwyczaj następujące intencje:

w potrzebach kościoła
za rządzących państwami i o zbawienie całego świata
za lud doświadczony różnymi trudnościami
za miejscową wspólnotę

W celebracjach odbywających się w szczególnych okolicznościach, jak bierzmowanie, małżeństwo, pogrzeb, porządek intencji może bardziej uwzględniać określoną okoliczność.

Page updated

Google Sites

Report abuse