Obrzędy Wstępne

Wejście

Po zgromadzeniu się ludu, kiedy kapłan z diakonem i usługującymi udaje się do ołtarza, intonuje się śpiew na wejście. Śpiew ten rozpoczyna celebrację umacnia jedność zgromadzonych. Jeśli na wejście nie wykonuję się śpiewu, antyfonę podaną w mszale recytują wierni lub niektórzy z nich albo lektor. W przeciwnym razie odmawia ją sam kapłan, który może ją także przystosować, ujmując w formę wstępnej zachęty.

Pozdrowienie ołtarza i zgromadzonego ludu

Po przyjściu do prezbiterium kapłan, diakon i usługujący odda ją cześć ołtarzowi przez głęboki ukłon. 

Na znak czci kapłan oraz diakon całują ołtarz; kapłan według uznania okadza krzyż i ołtarz.

Po Śpiewie na wejście kapłan, stojąc na miejscu przewodniczenia, razem z całym zgromadzeniem wykonuje znak krzyża; następ nie przez pozdrowienie oznajmia zgromadzonej wspólnocie obecności Pana. Poprzez to pozdrowienie i odpowiedź ludu ujawnia się misterium Zgromadzonego Kościoła. 

Po pozdrowieniu ludu kapłan albo diakon lub świecka osoba usługująca może w bardzo krótkich słowach wprowadzić wiernych w treść Mszy Świętej danego dnia.

Akt pokuty

Następnie kapłan wzywa do aktu pokuty, jaki po krótkiej chwili milczenia spełnia cala społeczność w formie wspólnego wyznania, kapłan zaś kończy je absolucją, która jednak nie posiada skuteczności sakramentu pokuty.

W dniu Pańskim, zwłaszcza w okresie Wielkanocy, zamiast zwykłego aktu pokuty może się odbyć błogosławieństwo wody i pokropienie nią wiernych na pamiątkę chrztu.

Panie zmiłuj się nad nami

Po akcie pokuty rozpoczyna się zawsze aklamacja Kyrie eleison, chyba że występowała już w akcie pokuty. Ponieważ jest to śpiew, w którym wierni oddają cześć Panu i błagają o Jego miłosierdzie. Z zasady wykonują go wszyscy, to znaczy bierze w nim udział lud oraz schola albo kantor. Każde wezwanie powtarza się zwykle dwa razy; nie jest jednak wykluczone wielokrotne powtarzanie, jeśli wynika to z charakteru języka, z racji muzycznych lub z innych okoliczności. Kiedy Kyrie jest śpiewane jako część aktu pokuty, każdą aklamację poprzedza się ,,TROPEM".

Chwała na wysokości

Chwała na wysokości to starochrześcijański i czcigodny hymn, którym Kościół zgromadzony w Duchu Świętym uwielbia oraz blaga Boga Ojca i Baranka. Hymnu tego nie można zastępować innym tekstem. Rozpoczyna go kapłan albo zależnie od okoliczności kantor lub schola, śpiewają go zaś wszyscy razem albo lud na przemian ze scholą, albo sama schola. Jeśli się go nie śpiewa, powinni go recytować wszyscy razem albo w sposób naprzemienny z podziałem na dwa chory. Śpiewa się lub recytuje hymn w niedziele poza okresem Adwentu i Wielkiego Postu, a także w uroczystości i święta oraz podczas szczególnie uroczystych celebracji.

Kolekta

Następnie kapłan wzywa lud do modlitwy; wszyscy razem z kapłanem zachowują chwilę milczenia, aby sobie uświadomić żę stoją w obliczu Boga, i wyrazić w sercu swoje prośby. Wtedy kaptan ogłasza orację, którą zwykło się nazywać ,,KOLEKTĄ" i w której wyraża się charakter celebracji. Na mocy starożytnej tradycji Kościoła kolekta jest zazwyczaj skierowana do Boga Ojca przez Chrystusa w Duchu Świętym i kończy się dłuższą konkluzją trynitarną w następujący sposób: 

Jeśli jest skierowana do Ojca: Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje króluje W jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków

Jeśli jest skierowana do Ojca, ale pod koniec zawiera wzmiankę o Synu: Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego. Bóg, przez wszystkie wieki wieków 

Jeśli jest skierowana do Syna: Który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem w jedności Ducha Świętego, Bóg. przez wszystkie wieki wieków. 

Lud, przyłączając się do modlitwy, przez aklamację Amen uznaje modlitwę za swoją. W Mszy Świętej zawsze odmawia się tylko jedną kolektę.